انتخابات شوراها از لحاظ معيارهاي دموكراسي و مردم سالاري برترين نوع رقابت انتخاباتي محسوب مي شود.
اگر كه روند برگزاري انتخابات شوراها طي دو دوره قبل مورد بررسي قرار گيرد، مي توان شور و اشتياق مردمي را بيشتر از هرانتخابات ديگري درون آن مشاهده نمود كه سهم قشرعظيم زنان به اين رويداد هيجان بيشتري بخشيده است هر چند كه شايد حضور حداكثري زنان در پاي صندوق هاي رأي نشانه اي از اعتراض اين گروه به انزواي تأسف آور خود مي باشد. درصد بالاي قبولي دانشگاه از ميان دختران و حتي فراتر از آن بازدهي مطلوب كاري زنان در سطوح مختلف بر هيچ كس پوشيده نيست. ولي از طرفي مي بينيم كه همواره زنان در حاشيه قرار داشته و تحرك و ترقي قابل ملاحظه اي دراين قشر ديده نمي شود كه نمونه آن را در اقليت زنان در كانديداهاي انتخاباتي مي توان مشاهده نمود و متأسفانه همه اين موارد مي تواند سؤال برانگيز باشد كه چرا زنان همواره دست پايين را دارند؟ به نظر نويسنده فرهنگ جامعه و قواعد و قوانين جاري در سيستم حكومت كشور علت اصلي انزواي زنان مي توان قلمداد نمود.
لازم است كه زنان و دختران انديشمند و متفكر به چند نكته توجه داشته باشند.
1- شخصيت انسان ها ملاك قدرت زنان است و آنچه اهميت دارد دانايي و توانايي افراد است و توجه به مقوله جنسيت هيچ جايي ندارد.
2- باورنمودن خود به عنوان پيش نياز حضور و فعاليت در جامعه است. اگر بيشتر دانشجوهاي ما از دختران هستند پس چرا كانديداها بيشتر نمايندگان مجلس زنان نباشند؟
3- اگر قدرت زنان به موازات توانايي آنان شكل گيرد آيا باز هم زنان اين گونه در حاشيه قرار مي گرفتند. نهايتاً آن چه مسلم است اين كه جايگاه زنان بسيار والاتر و بالاتر از آن است كه در حال حاضر شاهد آن هستيم. پس زنان بايد بدانند كه تنها افسوس خوردن و نظاره كردن باعث تغيير وضعيت كنوني نخواهد شد.